Jedną z najskuteczniejszych metod tzw. badań nieniszczących są badania radiograficzne. Ich istotą jest przede wszystkim prześwietlanie różnych wyrobów i konstrukcji budynków za pomocą wiązki promieniowania jonizującego (gamma) w celu wykrycia wszelkich nieciągłości w strukturze materiału. Narzędziem najczęściej wykorzystywanym w tym procesie jest lampa rentgenowska — w tym przypadku obraz powstaje najpierw na specjalnej błonie fotochemicznej (ewentualnie płytce cyfrowej), a następnie po obróbce pojawia się w postaci wyraźnego radiogramu. W ten sposób stosunkowo często weryfikuje się m.in. niezgodności spawalnicze.
Na podstawie przeprowadzonych badań radiograficznych dokonuje się oceny określonych wyrobów lub konstrukcji pod względem jakościowym. Znakomicie sprawdzają się zwłaszcza w trakcie kontroli złączy z tzw. spoinami czołowymi, ale poza tym z powodzeniem można je też stosować do kontroli spoin pachwinowych. W ten sposób wykrywa się np. braki przetopu, różnej wielkości pęcherze gazowe, wszelkie pęknięcia, wtrącenia natury niemetalicznej (np. żużle), przyklejenia brzegowe, a ponadto podtopienia lica oraz grani. Skuteczność omawianej formy weryfikacji jest znacznie wyższa niż np. badań wizualnych, choć zależy w dużej mierze od grubości danego elementu, rodzaju materiału użytego do jego stworzenia, typu niezgodności, a także geometrii obiektu. Należy zaznaczyć, że na podstawie otrzymanego radiogramu specjalista jest w stanie precyzyjnie ustalić zarówno rodzaj, jak i rozmiar czy orientację określonego wskazania. Najczęściej badania radiograficzne są przeprowadzane w trakcie inspekcji terenowych maszyn i urządzeń ciśnieniowych, rurociągów i budynków mieszkalnych oraz przemysłowych (m.in. o konstrukcji szkieletowej). Oprócz tego nowoczesne techniki DR (tzw. radiografia cyfrowa) znajdują zastosowanie w laboratoriach i na halach produkcyjnych, a także w branży lotniczej i motoryzacyjnej.
